فقط چهار مو سپیدکرده در روستای چاه‌نهر لارستان “سُپ بافی” می‌کنند.

مقاله #روزنامه "پیام ما" و نوشته‌ای از خانم راحیل حسینیان .
متن کامل مقاله :

https://payamema.ir/payam/95666

«سُپ‌بافی» مصداق بارز صنایع دستی در معرض فراموشی است. شاهد این ادعا هم این است که این هنر فقط در روستای «چاه نهر» لارستان و با دستان هنرمند ۵ نفر خلق می‌شود. از روزگاری که در این روستا زن‌ها و شوهرها کنار هم می‌نشستند و «سُپ‌بافی» می‌کردند، سال‌ها گذشته. اکنون روستا خالی شده و دیگر کسی کنار دست «مش رمضون» و «بی‌بی نسا» نمی‌نشیند تا فوت و فن کار را یاد بگیرد و سینی یا به زبان محلی سُپ ببافد.
.
«سُپ‌بافی» یکی از هنرهای منحصر به فرد در مناطق جنوب کشور است که باید سراغش را فقط از روستای «چاه نهر» بگیریم، زیرا در شهرها و روستاهای دیگر کسی «سُپ‌بافی» نمی‌کند. «سُپ‌بافی» نوعی هنر بافندگی است که همه اجزای آن از درخت نخل و نی خودروی محلی به دست می‌آید. با ورود انواع ظروف به بازار با جنس‌های متنوع کاربرد سپ کمتر شده و تولید و فروش آن هم از رونق افتاد.

«چاه‌نهر»، تنها خاستگاه «سُپ‌بافی»
برای راه‌اندازی یک کسب‌وکار ایده‌های مختلفی وجود دارد، اما برای «سهیل اخلاقی» و «زهرا تفضلی» رونق محصولات بومی و محلی و زنده نگه داشتن هنرهای دستی در معرض فراموشی روستا ایده اصلی سر و شکل دادن به کسب و کارشان بود. آنان با سفر به دل روستاها، محصولات بومی هر منطقه را گردآوری می‌کنند و با معرفی تولیدکننده آن را به دست خریدار می‌رسانند. یکی از اهدافشان هم معرفی صنایع‌دستی کمتر شناخته شده روستاهاست.
در جست‌وجوی هنرهای در آستانهٔ فراموشی به «سُپ‌بافی» در روستای چاه نهر در لارستان استان فارس رسیدند. «سهیل اخلاقی» به «پیام ما» می‌گوید: «این هنر در جنوب کشور رونق داشته، اما حالا سال‌هاست ردپای آن را فقط و فقط باید در روستای چاه نهر جست‌وجو کرد. دوستی به من گفت در بندر کنگان هم سُپ‌بافی داشتند که حالا از بین رفته است. سمت سیستان و بلوچستان هم سُپ به یک نوع سبد گفته می‌شود.» این‌طور که پیداست خاستگاه «سُپ‌بافی» در جنوب کشور بوده، زیرا اقلیم این منطقه نی‌های خودرو را پرورش می‌داده و درختان نخل؛ ابزار لازم برای «سُپ‌بافی».

🌿«سُپ‌بافی» و زوج‌ها

زن و شوهر کنار هم می‌نشستند و «سُپ‌بافی» می‌کردند؛ هماهنگ و همدل. سُپ‌ها با عشق بافته می‌شوند؛ وقتی زوج‌ها با هم گپ می‌زنند و می‌خندن.