بچه که بودیم اون قدیما وقتی مادربزرگ نون می‌پخت نون تازه داغ و تو "سُپ" میذاشتن تا خنک بشه و خمیر نشه .
سُپ یه سینی حصیری بود که تو خونه همه پیدا میشد تو لار و پای ثابت استفاده مامانا بود . و انقدر همیشه این هنر زیبا جلوی چشممون بود که فکر میکردیم همه جا هست و همه دارن !
سپ
اما همین چندوقت پیشا بود که شنیدیم از بافندگان سپ تعداد اندکی مونده چون جوانها دیگه مایل به موندن تو روستاها نیستن و ساختن صنایع دستی براشون درامد کافی نداره تمایلی به یادگیریش ندارن و فقط چندتا زوج مسن از بافندگان سپ باقی مونده!
تصمیم گرفتیم به "چاه‌نهر" بریم، روستایی که این بافندگان هنوز به ادامه سنت نیاکانشون این سینی های خاص حصیری و میبافن. بشینیم پای حرفا و درد دلشون و از مراحل بافت سُپ فیلم تهیه کنیم. به روستا که رفتیم و مهمان سفره دلشون شدیم فهمیدیم بافتن سپ یک کار دونفره هست که زوج‌ها همیشه باهم انجام میدن. زن‌ها قسمت حصیری و رنگارنگ وسط سینی رو که از ساقه نِی تهیه شده با حوصله و هنر فراوان میبافن و مرد خونه جدار محکم سینی رو که از شاخه نخل تهیه شده درست میکنه. تمام این کارها با ابزارهای بسیار ساده و بدوی مثل نیاکانشون. اونجا بود که فهمیدیم فقط ۳ زوج از قدیمی های روستا هنوز سپ میبافن! بی‌بی‌نسا و همسرش با اینکه ناخوش بودن حسابی برامون وقت گذاشتن و مراحل بافتن سپ رو برامون انجام دادن تا بتونیم برای موندگار شدن این هنر فیلم بگیریم.
اما به این فکر کردیم که باید کار بیشتری برای احیای این هنر قدیمی حتی باستانی انجام بدیم ، ما که در پروند بوم هدفمون " تلاش برای حیات پایدار روستا " هست ، سپ های زیبای حصیری رو از جنوب استان فارس از بافندگان محلیش تهیه کردیم تا با فروش اونها کمکی به معیشت این مردمان زحمت کش کرده باشیم و در کنار اون با شناسوندن این هنر اصیل در معرض فراموشی در جهت احیای اون قدمی برداشته باشیم.
پذیرای فشردن دستان گرم پر مهرتون هستیم برای همراهی در این قدم کوچک